پیام قلم

     به نام پروردگاری آغاز می کنم که آفریننده جهانیان است،

او جهان را با همه وسعتش آفرید و ما ذراتی بسیار کوچک از وجود اوییم که بر زمین پراکنده شده ایم. 

محل اتصال ما با هم در جایی است که پروردگار بزرگ در آنجا بر تخت سلطنت خویش حکمرانی می کند، در خلأئی مطلق که تنها روح می تواند به آن عمق و ژرفا راه پیدا کند، نه جسم

راه رسیدن در این است که همه ذرات کوچک با هم پیوند بگیرند و به ذراتی بزرگتر تبدیل شوند تا توان صعود کردن داشته باشند.

اما هر ذره و هر روحی نیز توان رسیدن به حضرت باریتعالی را ندارد، روحها باید از مراحل بسیار و پیچیده ای بگذرند ، از صافی های متفاوتی عبور کنند، از آب ها ، آتش ها ، خاک ها و فضاهای متفاوتی عبور کنند، تا به روحی بدل شوند که پالایش یافته و درگیر زمین و زمان نمی شود .

این روح به بالا صعود می کند مانند شمعی که می سوزد و دودی که از انتهای شعله آن بالا می رود ، دود صعود می کند و در هوا محو می شود ، به بالا می رود و بالا رفتنش به چشم نمی آید ، اما اتصال برقرار است ، مانند امتداد یک آنتن که با ماهواره ای قدرتمند در فضا درارتباط است .

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

آری به اتفاق جهان می توان گرفت

افشای راز خلوتیان خواست کرد شمع

شکر خدا که سر دلش در زبان گرفت

زین آتش نهفته که در سینه من است 

خورشید شعله ایست که درآسمان گرفت